بعد از دیدن فیلم ماحی
یه جورایی خوشحالم که این فیلمو دیدم.
احساسم از دیدن این فیلم اینه که پیش یه عده که یه سری کارها و راه و چاه های پیچیده رو بلدن حتی یه بازیکن ضعیف هم نیستم. یه بازیکن ضعیف حداقل تو بازی حضور داره، حتی اگر می بازه. اما من و امثال من حتی تو زمین بازی هم نیستیم.
البته که این بازی کثیف بود. با اینکه خیلی از روابط و رانت و رابطه بازی ها و پولشویی ها و بده بستون های پیچیده و وحشیش رو نفهمیدم، اما تباهی و "شیطانیت" از همه سر و روش می بارید.
نکته ی جالب این بود که تا یکی رو می باختن روی یه نفر دیگه سرمایه گذاری می کردن یا وقتی یه راه جواب نمی داد سریع تکنیک رو عوض می کردن. از این یه جورایی میشه به نحو درست تو زندگی استفاده کرد.
چیزی که بیشتر از همه توی این فیلم تو ذوق آدم می زد این بود که این آدما با فکرا و نقشه ها و دستوراتشون همه کس و همه چیز رو به بازی می گرفتن و این وسط تو دائم این حس بهت دست می داد که در مقابلشون حقیری ولی وقتی فکرشو می کنم می بینم آخرش خود اونا هم با مارمولکایی مث خودشون بازی داده می شدن و عملا انگار در مقابل خدا همه ی ما چه پیچیده چه ساده در معرض آزمایش هستیم. پس گول حقارتمون رو نخوریم و مبادا که تصور کنیم گناهان ما هم به خاطر این سونظر حقارت گونه ای که نسبت به خودمون داریم کوچک خواهند بود و درنتیجه فریب بخوریم و اونها رو کم اثر و مجاز بشماریم.
در هر قدرت و توان و جایگاهی که هستیم حق ما و موفقیت ما اینه که لحن نباشیم.
